Singapore Sling

Ik wordt wakker in een stik donkere kamer van 3 bij 2 meter (inclusief badkamer). Deze kamer heeft geen ramen en het ruikt naar natte regenjas. Op de tast zoek ik naar de deur en probeer niet te struikelen over de vele losse tassen die op de grond liggen. Als ik de deur open doe komt er eindelijk, na een lange nacht, weer een warme streep licht binnen. Frisse lucht! Ik trek snel een nieuw setje kleren uit de tasjes op de grond en loop naar het dakterras van ons hotel. Met de opkomende zon kijk ik uit over een waanzinnige stad, vol wolkenkrabbers en shoppingmall’s tot in de verste verte.

WE ZIJN IN SINGAPORE!

Het hotel waar we in slapen hebben we uit nood gekozen, omdat alles ineens westerse prijzen had daar. En er zijn nog meer mensen die dit hotel als nood kiezen, want je kan ook per half uur betalen. Bij mijn vriendin zit de lippenstift zelfs nog op het bed. Bij mij heeft het matras allemaal vlekken waar we niet eens over na zijn gaan denken wat het kon zijn. Onder het laken liggen allemaal haren en servetjes om die vlekken te verbergen. Maar goed, op reizen door Azië kom je nog wel veel viezere hotels tegen. We zijn al wel wat gewend. En voor de waanzinnigheid van deze wereldstad hebben we het graag over.

Ons hotel ligt in Little India, waar je ook letterlijk alleen maar Indiase mensen ziet. We hebben daar weer uitgebreid Curry’s en Tikki Masala gegeten en nu weet ik zeker dat mijn volgende reis begint in India. Little India is een kleine wijk vol met geurige kruidenwinkeltjes, groentestalletjes en je hoort overal die typische Indiase muziek. Weer volledig anders dan ik nu gewend ben in Bali, maar ik voelde me er wel thuis. Tegen het avondgebed stromen de straten vol met Indiase mannen. De religie is ook hier Hindoeïstisch, maar de gebruiken en kledendracht van Bali zijn zo anders. Wat een mooie cultuur.
Zoals Little India nog haar typische authentieke huisjes heeft, zo beginnen de wolkenkrabbers de minuut nadat je de wijk uit bent. Het contrast is zo groot! In de eerste de beste shoppingmall die we (ik en 2 collega vriendinnen) in lopen is, zo ver je omhoog kan kijken, elke verdieping bezaaid met elektronica. Ik hou helemaal niet van elektronica, maar nu wilde ik toch wel ineens heel graag een nieuwe I-phone en een mp4 player. Alleen die laatste heeft het gered, want ik moest nog veel meer andere winkelcentra bezichtigen. (Ja, Singapore is geen stad vol tempel, je moet wat he). En na 5 maanden niet winkelen, want op Bali is het allemaal net niks, waren we hier van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat in de weer. Ik heb ook in maanden niet zoveel gelopen.

Singapore is een multi culti stad/land waar alles goed geregeld is. Veel werk en de grootste haven ter wereld. Dat hier iedereen goed in de slappe was zit, was wel te merken aan de enorme hoeveelheden mensen op straat, in de metro en in de shoppingmall’s. Het metrostelsel van Singapore is geweldig! Je bent overal in now time en alles is goed op elkaar aan gesloten. Nederland zou hier iets moeten leren over de OV-chipkaart. Bij elk metrostation stap je weer in een andere wereld uit. China town is volgeladen met Chinezen en rode lampionnetjes en je kan overal van die Chinese prullaria kopen. Bugies Street is een enorme overdekte markt met nog meer spulletjes die je allemaal wil kopen, maar eigenlijk moet laten liggen. En op elke hoek een Starbucks, dus we hebben elke dag lekker ontbeten en veel goeie koffie gedronken (daar moet je op Bali ook wel naar zoeken). Ik heb bij deze ook besloten dat ik expad (iemand die woont en werkt in een ander land, maar wel naar Nederlandse standaarden betaald krijgt) wil worden.
Oh ja, waar we eigenlijk voor naar Singapore kwamen: visum verlengen. We zouden het zo vergeten. Door de Indonesische bureaucratie moet je elke maand zo’n 40 € betalen om je visum op Bali te verlengen en na een half jaar moet je het land uit om weer een nieuw visum aan te vragen. Met alle genoegen gingen we dus lekker met het vliegtuig voor 4 dagen het land uit. Ook dit land is weer een aanrader voor iedereen.

Ps. Ik lees hier altijd oude tijdschriften die door alle vrijwilligers verzameld worden en door ouders en vrienden meegenomen worden. Nu ben ik pas begonnen aan een internationaal tijdschrift over geluk. De auteurs hebben een selectie gemaakt van van plekken, gebeurtenissen en objecten waar je gelukkig van wordt van over de hele wereld. Een van de meest gelukzalige plekken op de wereld is Ubud. Niet Bali in het algemeen, maar dat kleine plaatsje Ubud waar ik nu al 5 maanden woon. De vele kunstenaars, kleine winkeltjes en de authenticiteit van de cultuur en de mensen en hun geloof maat Ubud tot een hele pure plek om te wonen. Elk zijstraatje leidt de rijstvelden in en op elke hoek van de straat kun je lekker eten. Ondanks de vele toeristen blijven de Ubud’ers zichzelf in hun offeringen, manier van kleden en het familiegevoel. Ook al ligt er nog steeds een grote taboe op geestelijke handicaps, onze kinderen worden door hun ouders (zoals alle kinderen) met alle liefde verzorgd en letterlijk gedragen tot ze 6 maanden oud zijn. Balinezen zijn een tikkeltje verlegen, maar altijd vriendelijk tegen boelehs (blanken).
Daarom ben ik nog steeds heel dankbaar en blij dat ik hier in Ubud kan wonen en werken met de liefste kindertjes en het meest veelzijdige en uitdagende werk wat er is. 1 ding wat ik hier ook heb geleerd is dat geluk iets is wat je kunt delen. Daarom ben ik ook zo blij dat ik jullie via deze weg kan laten meedelen in mijn geluk, maar zelf een reis maken naar dit kleine stadje maakt het delen helemaal compleet.

Kus kus Romina