Gat in de weg!

Ik heb altijd grote bewondering gehad voor wegwerkers, die diep in de nacht aan de A4 staan te werken tussen de drilboren en asfalt dampen. Als wij doodmoe terug rijden van het stappen, begint de dag pas voor de noeste arbeid van een wegwerker. In Nederland wordt een weg binnen een nacht gerepareerd, anders staat er morgen weer een dikke file. Op Bali gaat dat heel anders. Over de drukste doorgaande weg van Ubud gaan per dag honderden bussen vol Japanners en bergen scooter heen. Onder alle wegen in Ubud ligt een open riool en onder sommige stukken stroomt een rivier. Nou is er door de druk van al die Japanners een enorm gat in deze hoofdweg gekomen. In Bali wordt dat niet overnight gefikst en dus moet ik al ruim een maand een heel eind omrijden om ergens te komen. Want, ja, wie gaat dat betalen. De Balinesen proberen het zo te regelen dat de dikste Japanner uit die bus uiteindelijk betaald. Gemeentes hebben geen geld en vis de regering duurt het dus zo 2 maanden. Ongelofelijk. Dat is ook weer echt typisch Bali. Ik heb nog meer last gehad van gaten in de weg, maar die komt zo nog even terug.

Want eerst ging ik op vakantie! Wat heb ik toch een mooi leven he:)
Vakantie in eigen land schijnt erg populair te zijn nu in NL, dus ik dacht, daar doe ik aan mee. Gelukkig in Indonesie een stuk groter dan Nederland en er is veel meer te zien. Samen met mijn collega Wendy en haar vriendje Bram hebben we een paar van de mooiste plekjes van Indonesie opgezocht. We moesten er wel 48 uur voor in bussen, boten, ferry’s en ook het paard en wagen en de benenwagen zijn veelvuldig ingezet.
Omdat we ’s middags nog moesten werken en ’s avonds weggingen, gingen we behoorlijk onvoorbereid op weg. Ik dacht dat ik aan een paar zomerjurkjes en een bikini wel genoeg had. Dus geen Lonely Planet, klamboe of lakenzak.

De Gili’s zijn drie kleine eilandjes voor de kust van Lombok. Het is daar alleen maar parelwitte stranden en mooi weer. De Gili eilanden worden als 1 van de mooiste plekjes op aarde gezien. Doordat daar alleen met paard en wagen gereden is de lucht zo ongelofelijk zuiver en kun je miljoenen sterren zien. De zee was daat blauwer dan ik ooit in mijn leven heb gezien. Met een bootje zijn we rond de eilanden gevaren en hebben we reuzenschildpadden, roggen en waterslangen gezien in de zee voor de kust.
Omdat we volledig onvoorbereid op weg gingen, hebben we het hele eiland Gili Meno rond moeten lopen om een hotel te vinden. Alles zat vol, zelf gebouwtjes die nog in aanbouw waren. Met dikke backpacks in de snikhitte een eiland rondlopen is geen aanrader, maar je ziet wel een hoop van het mooie landschap. Toen we na een paar uur de eerste paardenkoets tegenkwamen zijn we daar dan ook maar ingestapt. Dat paard bracht ons naar een schattig bamboe hutje op palen, midden in de Kampung, vlak bij waar we onze wandeltocht gestart waren (tuurlijk!). Maar toen kon wel een heerlijke vakantie aan het strand beginnen. Vissersbootjes varen af en aan met enorme tonijnen die ’s avonds op de bbq voor je gebakken werden, Heerlijk!

Hierna begon onze 48 uurs reis naar eiland Flores. Doordat je grote stukken over land gaat met de bus zie je gigantisch veel van de verschillen in eilanden, cultuur en omgeving. Voor de ferry tussen Sumbawa eiland en Flores moesten we 12 uur wachten. Dat kan hier allemaal, boten gaan gewoon niet als ze daar geen zin in hebben. Hele kuddes mensen zitten gewoon de hele dag op het stoepje te wachten totdat die boot wel gaat. En wij Nederlanders waren het natuurlijk allang zat. Daar kwam mijn Indonesisch maar weer goed van pas, want een man vertelde ons dat we meekonden met een klein bootje naar een prachtig mooi wit strand. Wat kan ons het schelen, we gaan gewoon mee. Dus wij met backpacks en al langs de meest prachtige eilandjes gevaren om bij een adembenemend strand uit te komen. Op al die kleine eilandjes wonen elke keer zo’n 200 man in huisjes op palen, volledig afgesloten van de buitenwereld. Toen wij dan ook aankwamen op dat strand liep direct het hele dorp uit om ons te zien. Ik heb de hele middag met 25 kinderen om me heen op het strand een boek zitten lezen. In je bikini liggen zit er daar niet in met al die moslims.

De ferry tussen Sumbawa en Flores duurt 8 uur. We kwamen pas om 2 uur ’s nachts aan en ja, je raad het al, ook daar was alles vol. In het pikdonker hebben we daar, weer met zware tassen, door dat dorpje gestruind om iets van een slaapplek te vinden. Tot overmaat van ramp viel ik in het donker en van de moeheid ook nog eens in een greppel (daar is dat gat in de weg) en lag mijn hele arm open (is inmiddels al weer prima genezen). Ik werd al ongerust dat we een nachtje op straat moesten blijven slapen, maar gelukkig om 5 uur ’s nachts nog een balchelijk duur hotel gevonden met witte lakens! Wat heb ik toen lekker geslapen.

Flores is een eilandengroep met heel veel piepkleine (on)bewoonde eilandjes. Met een gehuurde priveboot zijn we 2 dagen door het mooiste stukje aarde gevaren wat ik ooit in mijn leven heb gezien. Het overtreft weer alles wat ik al heb meegemaakt. Ik vind het zo machtig dat ik hier mag wonen en dit allemaal kan zien. 2 dagen op de voorkant van een boot zitten en alleen maar genieten van het uitzicht en heel veel snorkelen. Je zal natuurlijk wel begrijpen dat ik nog nooit in mijn leven ook zo bruin ben geweest :)
En de echte zeldzame Komodoo veranen gezien in het wild.
Deze plek is een aanrader voor iedereen maar ik zou vroeg van te voren een vliegticket regelen.

Ik hoop dat jullie in NL ook nog met volle teugen genieten van het oerhollandse zomerweer en de lange dagen.

Kus Kus Romina