Jakarta

Zoals je op een vlucht vanuit Nederland een precies afgemeten hoeveelheid vloeistof en gewicht aan handbagage mee mag nemen, zo mag je op vluchten vanuit Bali met alle gemak een enorme tas inchecken gevuld met scheermessen, nagelschaartjes, appels, deo-spuitbussen en een anderhalve liter fles water. In Nederland denken ze bij het kleinste flesje make-up remover dat je een Alqaida strijder bent en mijn enorme tas werd alleen uit de rij gevist om te checken wat mijn metalen ketting in de vorm van een blad nou kon zijn. En dit was pas het begin van mijn reis naar Jakarta, vol Indonesische eigenaardigheden en gewoontes.

Jakarta is een stad van grote tegenstrijdigheden. Armoede en rijkdom liggen letterlijk heel dicht bij elkaar. Vanuit het vliegtuig kom je na een landschap van vulkanen en sawa’s terecht in een gigantisch grote stad, zonder een enkele boom en zover het oog reikt. De enorme hoeveelheid wolkenkrabbers komen als kleine paddenstoeltjes uit de grond omhoog.

De economie in Jakarta is booming en je ziet dan ook alleen maar zakenlieden in pak en druk aan het bellen. De beste universiteiten van Indonesië staan in Jakarta en zijn er dus ook studenten in overvloed, die allemaal druk op zoek zijn naar een baan in 1 van de grote torens. Ik ben hier naartoe gekomen met mijn nieuwe vriendin Felice. Ze werkt parttime in Sjaki-Tari-Us en ik leidt haar op alle taken die ik onder mijn hoede heb, dus voornamelijk organisatorische en financiële taken. Zij komt oorspronkelijk uit Jakarta en is mijn gids voor de komende dagen. Zij heeft, voordat ze naar Bali kwam, gewerkt onder 1 van de rijkste vrouwen van Indonesië. We waren uitgenodigd om te komen lunchen in haar appartement van een hele verdieping groot! Meerdere badkamers, slaapkamers, woonkamers en gastenverblijven zijn geen uitzondering voor de appartementen van expats of zakenlui. Met natuurlijk een enorme voorraad internationale wijnen. Dus ik heb weer eens heerlijk voor het eerst in 7 maanden een rood wijntje gedronken en zelfgemaakte lasagne gegeten.

De eerste twee dagen sliep ik bij Felice in haar ouderlijk huis in een buitenwijk van Jakarta. Dat betekend dus zo’n 1,5 uur rijden vanaf het centrum. Dit authentieke indohuis ziet er volgens mij nog steeds hetzelfde uit als 30 jaar geleden. Met van die porseleinen mariabeeldjes en Chinese versieringen. Dat was me weer even aanpassen aan sta wc’s zonder wc papier (daarom moet je een Indo ook nooit bij zijn linker hand beetpakken), mierzoete thee, alleen maar Indo praten en broodjes banaan met kaas en hagelslag.
De laatste twee nachten waren compleet het tegenovergestelde. We sliepen in het luxe appartement van een expat vriendje van Felice op de 21e verdieping van een wolkenkrabber. In mijn Hstens koningsbed heb ik met de gordijnen open geslapen om de hele nacht naar de lichtjes van deze wereldstad te kunnen kijken. Zijn appartement was ook poepchique, met zwembad en fitnessruimte. En zo’n koffiezet apparaat waar je alle soorten lekkere koffie mee kan zetten. Ook onweer en een grote stortbui zijn heel bijzonder om vanuit een wolkenkrabber te zien. Ik denk dat ik ook expat wil worden.

Aan een bezoek aan Jakarta kan natuurlijk een avondje clubben niet ontbreken. Dus wij met een paar vriendjes mee naar de grootste club van Jakarta, waar die jongens hun eigen bank hebben (zo gaat dat hier). Maar ja, ze hadden ons er niet bij verteld dat je op slippers niet die tent binnen komt. Zelfs mijn blanke vrouwe charmes konden de securities niet ompraten. Dus moesten we de volgende dag noodgedwongen maar gaan shoppen voor schoenen met naaldhakken en een Little black dress. Ja, als we dan gaan stappen, dan doen we het goed. Dus zodoende ook nog een heerlijk dagje in een winkelcentrum doorgebracht en weer eens lekker geshopt. Voor een vrouw kan dat heel rustgevend zijn hoor na zoveel maanden.
Aangekomen in de parkeergarage van de club zie ik een bordje met: ‘speciale vrouwen parkeerplaatsen naar rechts’. Blijken er overal in Jakarta dus vrouwen parkeerplaatsen te zijn die extra breed zijn (voor het inparkeren) en lekker dicht bij de deur, want dan hoef je met je naaldhakjes niet zo ver te lopen. Waar in NL de invalide plaatsen zijn, worden hier vrouwen geplaatst. Geen enkele Indo die zich daar druk over kan maken.
Dus met nieuwe jurkjes en schoenen mochten we eindelijk naar binnen.

Na alle drukte, files, chaos en herrie was ik ook weer erg blij om in het mooie rustige Bali te landen en weer te genieten van de krekels en kikkers in mijn achtertuin. Wat ben ik toch in een fijn land geboren dat ik dit allemaal zo mag doen.

Dikke kus van Romina

Ps. Het gat in de weg in Ubud, waar ik in juli over schreef, is eindelijk dicht. Dat heeft ruim 4 maanden geduurd. Nu is de weg weer open, maar nog steeds afgezet, omdat Julia Robberts in Ubud is voor de opnames van de film ‘Eten, Bidden, Beminnen’.