TV debuut

Mijn aller eerste eigen echte aardbeving! Voor alles moet een eerste keer zijn en een aardbeving heeft toch altijd hoog op mijn verlanglijstje gestaan. Een paar Chinezen met een wiebelende videocamera liet toch nooit helemaal zien wat ik er van verwachtte. Maar zoals bij elke eerste keer, snap je niet direct helemaal wat je overkomt. Dus na een avondje flink stappen is het om 7 uur ’s ochtends net of er iemand aan je bed staat te rammelen. Toen ik eenmaal door had dat mijn huisgenoot nog steeds in zijn eigen bed lag en dat de schilderijen aan de muur toch echt heel heftig aan het schudden waren, besefte ik dat ik nu toch echt in die langverwachte aardbeving zat. En nog een zware ook! 6.4 op de schaal van Rigter is niet niks.

Voor mij mocht deze aardbeving dan iets heel bijzonders zijn, de gemiddelde Balinees heeft dit al tientallen keren meegemaakt. Zo heeft een Balinees ook al honderden of zelfs duizenden ceremonies meegemaakt. Het leven van een Hindoe Balinees bestaat voor 3 kwart (serieus, zeker voor vrouwen) uit offertjes maken, vouwen, leggen, erbij bidden en weer opvegen (of de honden eten het op als ze er ook eten bijleggen). Overal zie je kleine offerbakjes liggen, want je winkeltje, kraampje, huis, straat, wijk en gezin moeten goed beschermd zijn tegen de boze geesten en slechte karma’s. De Balinezen hebben hier echt eindeloos geduld voor en kunnen over de grote cermonies dan ook meerdere volle dagen doen. Al het andere staat dan letterlijk stil. Het is prachtig hoe de Balinezen zich prachtig traditioneel aankleden en ook de hele stad, wijk of het huis versieren. Voor een van de grootste jaarlijkse ceremonies half oktober worden nu al alle voorbereidingen gedaan, want er moeten weer extra veel offerbakjes gevouwen worden. Hele volksstammen bananenbomen en palmbomen worden gekapt voor deze offertjes.
Maar waar ik eigenlijk naar toe wil: ik ben dus pas weer eens mee geweest naar zo’n grote ceremonie die maar 1 keer in de 57 jaar wordt gehouden. Het was de vorige avond weer extra laat geworden, maar de Balinezen gaan dan ook gewoon door, dus ik ging gezellig mee op mijn vrije zaterdag. Ik was eigenlijk al moe voordat we vertrokken en tot overmaat van ramp had ik ook nog eens als enige een verkeerde kleur Kabaja (traditionele kledendracht) aangetrokken. Het hele dorp was wit en ik was geel. En iedereen lachte me uit, omdat ik had mijn helm opgedaan op de scooter. Ik dacht dat dat veilig was, maar het schijnt dus zo te zijn dat je legaal geen helm op hoeft als je in Kabaja en Sarong rijdt, omdat je dan natuurlijk al die grote offermanden op je hoofd mee moet sjouwen. Ik ben toch nog niet echt een echte Balinees. Toen we aankwamen moesten we eerst maar eens een lekker potje wachten (want daar houden de Balinezen zo van), waarna we Babi Guling gingen eten. Ik lust een hoop, maar dat is wel het aller ergste op een zwakke maag op de zaterdag ochtend (varkenshuid met haar, organen, bloedworst en veel vetspek). Had ik nou toch maar thuis mijn crackertje met pindakaas genomen. Daarna moet je heel lang op je knien zitten en bidden, zonder in slaap te vallen natuurlijk. Normaal gesproken allemaal erg mooi om te zien en bijzonder om mee te maken, maar het was allemaal al lang niet meer besteed aan mij. Het was snikheet en bij die traditionele kleding hoort dat je helemaal ingesnoerd wordt in een dikke, warme Sarong. Na nog heel veel meer potjes wachten en wachten, kreeg ik eindelijk permissie om weg te gaan. De Balinezen trekken dan gelijk een flesje Arak open, maar ik ben naar huis gevlucht.

Algelopen mei ben ik hier druk bezig geweest, samen met mijn collega’s, om een werk-leer plek op te zetten voor onze verstandelijk beperte, Balinese tieners. Dit is uiteindelijk een klein eethuisje geworden op de tweede verdieping van onze school, met uitzicht over heel Ubud. Langzaam aan begint Sjaki’s Warung te draaien. De downers doen de boodschappen, een schizofreen staat ik de keuken en een extreme ADHD-er serveert de hapjes. Dat is natuurlijk vragen om problemen. Maar ja, om je restaurant in het toeristische centrum van Bali (waar het dus stikt van de restaurants) te kunnen promoten moet je wel wat leuks in huis hebben. Om al die bussen Japanners naar binnen te lokken staan onze tieners dus klaar als gastvrouw, kok of serveerster.
Maar voordat het allemaal zover was, moest er een hoop gebeuren. Mijn twee collega’s Jeroen en Ingrid zijn een stel wat zich voorgoed hebben gevestigd op Bali en de grote bedenkers van Sjaki’s Warung zijn. Het TV programma ‘Aanpakken en Wegwezen’ van NL3 heeft ons in die hele maand overal gevolgd en een documentaire gemaakt over hun vertrek uit Nederland, de Grand Opening van Sjaki’s Warung en de kids zelf. Tien keer op en neer de berg oplopen omdat het shot er niet goed op stond was geen uitzondering. Of naar de traditionele markt met een geluidsman van 120 kilo, zwetend als een otter, en een groep tieners die vooral graag weglopen, zorgde voor veel bekijks. Grote stress, in combinatie met een veeleisens camerateam op je dak en ook nog eens een kudde Downers en Autisten om in het gareel te houden, heeft gezorgd voor spectaculaire televisie.

Dus, iedereen moet aanstaande zaterdag om 21:15 voor de buis zitten voor de langverwachte uitzending van ‘Aanpakken en Wegwezen’ bij LINKK op Nederland 3. Eens een keertje wat later naar de kroeg om mij op de Tv te zien :)

Allemaal kijken zaterdag! Nederland 3 om 21:15

Dikke kus van Romina