Gras shakes

Ik zit hier met een bergje van het heerlijkste eten voor. Het lukt me bijna niet om tegelijkertijd een verhaaltje te schrijven en te eten, want mijn gedachten worden constant afgeleid. Niet alleen door het eten, maar ook door het publiek wat in dit restaurant komt. Ik kan nog net een loempia naar binnen schuiven als er een vrouw aan het tafeltje naast me komt zitten. Het is een behoorlijke Kelly look-a-like met een vleugje Mareike Helwegen. Ik zit met spanning te wachten tot ze iets bestelt om te horen of ze ook zo'n Donald Duck stem heeft. Tot mijn verbazing praat ze vloeiend Indonesisch. Kijk, zulke types wonen hier nou over het algemeen naast de Balinezen. Alle jaren 60 hippie taferelen en cliches komen boven drijven hier in het mooie Ubud. Of je nou bij de yoga of bij een film zit, iedereen is opzoek naar zichzelf. Natuurlijk voornamelijk 45 plussers die diep in hun midlife crisis zijn beland en in oversized jurken met vreselijke prints lopen. Ik lach me rot hier. Daarom zit ik ook wel graag in dat restaurant. Ze schenken er alleen maar groene drankjes van mos en gras en ginseng, maar dat smaakt nog best aardig. Het eten is compleet organisch en de kipjes en visjes hebben hier nog echt vrij rond gedarteld in de wei/zee. Ik lig hier heerlijk op kussens met mijn benen languit (jaja, je mag hier in restaurants ook overal met je benen op de banken zitten). Voor me zitten twee mensen met elkaar te praten over Detoxen en ontslakken. Dat ene wat Patty Brard ook altijd doet (Clisma, climax of iets in die trant). Ik begin maar weer eens rustig met mijn satetjes en maiskoekjes en biologisch gestoomde cocos groenten.

Gister heb ik een vrouw rondgeleid op onze school en ze vertelde me dat ze 2 weken in een ashram ging (over midlife crisis gesproken). Voor de mensen die het boek 'Eten Bidden Beminnen' hebben gelezen, dat is geen pretje. Dat betekend 2 weken lang mediteren, tot wel 10 uur per dag. 's ochtends om 4 uur eruit om te beginnen, weinig eten en geen communicatie in wat voor vorm dan ook. Je schijnt helemaal tot je innerlijke zelf te komen, maar het lijkt mij niks. Doe mij nog maar zo'n schaaltje loempia's.

Nu denken jullie vast, weer zo'n verantwoord verhaaltje, maar ik beleef nog veel meer op zo'n dag. Eten staat gewoon erg hoog op mijn prioriteiten lijstje hier. En dat kan op elke hoek van de straat, op elk moment. Hier haal je Bunkus. Dat is een puntzak rijst met de meest heerlijke kleine Indonesische Tapas hapjes erop. Ik moet altijd opletten dat mijn puntzak nog dicht kan, want ik wil alles proberen. Soms kun je ook niet helemaal thuisbrengen wat het is geweest, maar het smaakt heerlijk.

Van het weekend heb ik met mijn ouders nog even uitgebreid op het Balinese strand gelegen. Mijn bijn witte ouders in de volle zon. Dat kan niet anders dan Belanda goreng opleveren, zoals de Balinezen dan zeggen (gebakken hollander). De golven zijn hier zo hoog dat je je bijna voor kan stellen hoe de tsunami tot stand is gekomen. Ik heb daar op het strand ook mijn ouders maar eens in de puntzakken ingewijd. Thuis eet mijn vader met geen mogelijkheid rijst, maar sinds hij hier is geweest, wil hij alleen nog maar rijst met sate en bunkus. Het zinnetje 'saya mau makan satay' had ik hem thuis al geleerd. Ik wil sate eten. Meer heb je hier niet nodig. Nou moet ik zeggen dat mijn Indonesisch al erg vooruit gaat. Als ik Marjolein en andere collega's zo vlot zie babbelen, dan wil ik dat ook. Langzaam aan kan ik al een aardig gesprekje voeren. Het is ook erg leuk om met de locals te praten hier. Ze vragen in elk gesprek aan je of je al gegeten hebt, of je al een man hebt en of je al in bad bent geweest. Vooral dat laatste moest ik wel erg om lachen toen ze me dat voor het eerst vroegen. Vragen als, hoeveel je verdient en of je schaamhaar ook blond is (dat vragen ze regelmatig aan mijn blonde collega) zijn hier heel normaal. Ik lach me rot hier.

Oh ja, de reden dat ik naar dit eilandje gekomen ben: werk. Zal ik daar dan ook nog maar eens iets over vertellen. Ik begin helemaal mijn plek te vinden. De financien beginnen zowaar op een echte boekhouding te lijken, een grote sportdag met veel publiciteit, contacten en geregel gaat aanstaande vrijdag plaatsvinden. Heel erg leuk om zo van alles te regelen. Ik We gaan een eethuisje opzetten waar onze tieners met een verstandelijke handicap kunnen gaan helpen. Zij zullen bedienen, koken en bestellingen opnemen. Met natuurlijk een vaste baan bij een echt restaurant in het vooruitzicht (hopen we te bereiken). Maar volgende keer meer over onze kids. Ik vind het werk hier echt fantastisch. ook al ben ik voor de organisatorische taken, ik vind de kinderen zo leuk. Je zou bijna een carriere switch gaan maken. Maar dat vor later.

Bedankt iedereen voor de lieve, leuke smsjes op mijn verjaardag. Ik kijk eigenlijk nooit meer op mijn nederlandse mobiel, want ik heb een balinees nummer. Waar jullie natuurlijk ook allemaal gewoon naartoe kunnen smsen.

+6281236487615

Ik heb ook een adres maar dat heb ik nu niet bij me. Daar kunnen alle kaartjes naartoe :) Die zal ik de volgende keer geven.


Dikke kus Romina