Leaving on a Jetplane

Onder het genot van La Vida Loca van Ricky Martin en de greatest hits van Erique Iglesias rijden we om 4 uur ´s nachts van Hampi naar het treinstation. Onze rikshaw rijdt als een gek over de meest vergane weg die we in heel India hebben gezien. Hier rijden elke dag honderden afgeladen vrachtwagens langs. De goederen staan zo hoog opgestapeld op de wagens dat ze de Benelux tunnel wel kunnen vergeten. Met ons hoofd bijna door het dak heen scheurt onze driewieler als een miertje langs de vrachtwagens. Het enige grappige aan deze rit is het weelderige, overmatige oorhaar van de chauffeur. Ik krijg de neiging om vlechtjes te gaan leggen en er de hele tijd naar te staren, maar hij kan me zien in zijn achteruitkijk spiegel.

We zitten in de laagste klasse slaaptrein, voor 8 uur. Onze hele coupe ligt vol meurende, slapende Indianen. Onze plekken moeten we met veel geweld veroveren. Als we nou geen hoofdluis oplopen! De coupe naast ons is een goederen coupe, volledig gevuld met vis. Daar zit je dan, op een houten bankje, aangestaard door het hele mannelijke, Indiase treingezelschap, waar wij in de tussentijd alleen nog maar naar refereren als ´Apen´.

We zijn een veel te korte week in Hampi geweest. Dit 12e eeuwse koninkrijk is magisch, sprookjesachtig mooi. Het landschap is bezaaid met tempels, Shiva beelden en gigantische ronde stenen. Uren langs de rivier zitten en om je heen kijken, uren wandelen door de bananenbomen en urenlang boeken lezen, laten de dagen voorbij vliegen. Met yoga en massages als de kers op het toetje.

Wat en reis, wat een bijzonder land. India laat je nog weken nadenken over de dingen die je ziet. Je valt van de ene verbazing in de andere. India is het meest veelzijdige land wat ik ooit bezocht heb. India biedt bergen met besneeuwde toppen, kurkdroge woestijnen en roodgekleurde kliffen langs de kustlijn. Indiase vrouwen zijn de mooist geklede van de hele wereld. En zelfs het vegetarische en alcohol loze dieet van de laatste 2 maanden laat je zien dat het ook anders kan. Het enige biertje wat hier te krijgen was, werd geserveerd in theepotten en mokken. Maar India laat ook armoede, ongelijkheid en veel smerigheid zien. Lijmsnuivende kinderen langs het spoor, sloppenwijken en de behandeling van vrouwen is niet in te denken binnen het Hollandse Poldermodel. Mensen leven hier óf 300 jaar terug in de tijd, óf hun tijd ver vooruit. Een reis om nooit te vergeten en om nog maanden van na te genieten. Ik heb gereisd van de noordelijke Himalaya tot aan het Zuidelijkste puntje van India. 12 steden, 15 hotels en 10.215 kilometer afgelegd. Een briljante afsluiter van mijn studententijd en het begin van iets moois.

Weer naar huis. Eindelijk de koeienkwijl uit mijn broek laten wassen. Terug naar de Hollandse nuchterheid en de Hollandse mannen. Wist je dat de snor helemaal hot is onder backpack mannen? Helemaal Dukes of Hazard. Om nog maar over de Indiase mannen in rokken of met oorbellen te zwijgen. Maar ja, is het dan echt tijd om dit mooie weer, dit schitterende land en deze relaxte levensstijl op te geven? In Nederland moeten we weer make-up gaan dragen en je buik inhouden om goed voor de dag te komen. Wordt het dan echt tijd voor Romientje om te gaan werken en te gaan settelen? In Nederland kan ik gelijk mijn schaatsen tevoorschijn halen. Daar zit toch geen mens op te wachten!

Ik zal lepeltje lepeltje met Wendy nog missen. Mijn lieve, koppige grootverbruiker. Mijn vriendinnetje waar ik twee maanden mee mocht reizen en met wie ik nooit uitgepraat raak. Mijn steun en toeverlaat tijdens de duizenden kilometers bus en trein. Één blik van Wendy maakt dat alle Apen zich terugtrekken, maar laat ook het zonnetje voor me stralen. Mijn luxepaartje dat gerust tussen de kakkerlakken slaapt. Wendy laat me huilen van het lachen.

Happiness only real when shared

Dikke kus Romina